Paul Sparks
0 
2813
45
In de jaren zestig testten NASA's eerste astronauten de grenzen van het menselijk uithoudingsvermogen ver boven de planeet. Ondertussen verkenden teams van onverschrokken duikers vergelijkbare grenzen in een even onherbergzame omgeving hier op aarde: de donkere, verdovende koude en hogedrukdiepten van de oceaan..
Het slopende programma, genaamd "Sealab", werd gelanceerd door de Amerikaanse marine tijdens de Koude Oorlog. Deelnemers die "aquanauts" worden genoemd, zijn getraind om dagenlang onder water te overleven in een omgeving die onder druk staat, op diepten die voor enorme fysieke uitdagingen zorgden. Over drie fasen daalden de Sealab-omgevingen naar steeds grotere diepten. Maar met de dood van een duiker in 1969 besloten ambtenaren dat de risico's te groot waren en stopten ze met het programma.
Het lang vergeten verhaal van de aquanauts duikt op in een nieuwe documentaire genaamd "Sealab", die op 12 februari om 21.00 uur op PBS wordt uitgezonden. ET (controleer lokale tijden). [Galerij: vrijgegeven foto's en ontwerpen van spionagesatellieten in de VS]
Van de jaren vijftig tot zestig waren de VS en de Sovjet-Unie verwikkeld in een verhitte race naar de ruimte. Maar ze keken ook naar elkaars vooruitgang in de ontwikkeling van diepzeetechnologie voor onderzeese oorlogsvoering. Daartoe heeft de Amerikaanse marine een programma opgezet om te testen hoe diep mensen in de oceaan kunnen gaan, vertelde Stephen Ives, regisseur en producent van "Sealab". .
"Ironisch genoeg is de oceaan veel toegankelijker dan de stratosfeer, en toch is het meer een mysterie dan de ruimte gebleven", zei Ives..
De diepe oceaan oefent verpletterende druk uit op het menselijk lichaam en comprimeert zuurstof in de longen en weefsels. Hoe dieper een duiker afdaalt, hoe meer tijd het lichaam nodig heeft om veilig terug te keren naar de normale oppervlaktedruk. Als u te snel uit de diepte opstijgt, komen er stikstofbelletjes vrij in lichaamsweefsels, waardoor de bochten ontstaan - ondragelijk pijnlijke krampen en verlamming, die dodelijk kunnen zijn.
Dieper en dieper
Voor het eerste onderzeese laboratorium van het project - Sealab I, in 1964 - introduceerde de marine een nieuwe techniek genaamd saturatieduiken. De aquanauts leefden in een speciale omgeving die hun bloedbaan verzadigde met helium en andere gassen die onder dezelfde druk stonden als het omringende water, waardoor de ontdekkingsreizigers langere periodes in de diepzee konden doorbrengen zonder risico op decompressieziekte, volgens een rapport dat in juni werd gepubliceerd. 1965 door het Office of Naval Research (ONR).
11 dagen lang leefden en werkten vier aquanauts in een laboratorium op de zeebodem nabij Bermuda op een diepte van 59 meter onder het oppervlak, waarbij ze een mengsel van helium, zuurstof en stikstof inademden, meldde de ONR..
In 1965 landde Sealab II op de zeebodem op een diepte van 203 voet (62 m), nabij La Jolla, Californië. De succesvolle 30-daagse missie leverde aquanaut Scott Carpenter een felicitatie-telefoontje op van president Lyndon B. Johnson op 26 september 1965. Carpenter sprak met de president terwijl hij nog steeds decomprimeerde van de ervaring, en zijn stem klonk ongewoon hoog uit het helium -rijke omgeving, volgens het Nationaal Archief.
In een opname van het telefoontje leek Johnson niet onder de indruk van de cartoonachtige stem van Carpenter, hem enthousiast bedankend en zei hij: "Ik wil dat je weet dat het land erg trots op je is."
Een blijvende erfenis
Maar in februari 1969 trof het project een tragedie nadat Sealab III naar de zeebodem was neergelaten voor de kust van San Clemente, Californië, tot een diepte van 183 meter. Toen duikers afdaalden om een heliumlek te repareren in de nog steeds onbezette habitat, stierf de aquanaut Berry Cannon door verstikking door kooldioxide. Zijn dood maakte een einde aan Sealab en alle experimenten met verzadigingsduiken van de Amerikaanse marine, volgens het U. S. Naval Undersea Museum.
Hoewel Sealab bijna een halve eeuw geleden eindigde, had het een blijvende impact op marien onderzoek en diepzee-exploratie, zei Ives. Een van de huidige inspanningen die veel te danken hebben aan het programma is het Aquarius Underwater Laboratory - 's werelds enige volledig uitgeruste onderzeese laboratorium - voorheen eigendom van de National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA) en nu eigendom van en beheerd door Florida International University.
Aquarius, gelegen nabij Key Largo in het Florida Keys National Marine Sanctuary, rust op de zeebodem ongeveer 18 m onder het oppervlak, waardoor onderzoekers onder water kunnen leven en werken voor missies die doorgaans 10 dagen duren, volgens NOAA.
Maar een ander belangrijk onderdeel van de nalatenschap van Sealab was het aanwakkeren van een langdurige wetenschappelijke toewijding om de diepste delen van de oceanen van de aarde te bestuderen en te onderzoeken hoe ze het klimaat en ecosystemen wereldwijd beïnvloeden, zei Ives..
"Het hielp de weg te wijzen naar een nieuw begrip van hoe belangrijk oceanen zijn voor onze wereld - zij zijn het levensondersteunende systeem van de planeet", zei Ives. 'En ik denk dat Sealab ons heeft geholpen om dat in te zien.'
- De 22 vreemdste militaire wapens
- Flying Saucers to Mind Control: 22 vrijgegeven militaire en CIA-geheimen
- 9 gekste oceaanreizen
Opmerking van de uitgever: Dit artikel is bijgewerkt om aan te geven dat NOAA niet langer de eigenaar is van het Aquarius onderwaterlaboratorium.
Oorspronkelijk gepubliceerd op .