Vlad Krasen
0 
1454
203
Er zit een paradox in elk commando. Vertel sommige mensen dat ze iets moeten doen, en ze zullen het minder snel doen. Beperk hun keuzes, en ineens willen ze alleen de enige optie die ze niet kunnen hebben. Deze afkeer van gecontroleerd worden is een van de diepgewortelde eigenschappen van mensen (en uiteraard katten) en raakt verschillende gebieden van het leven. Het beïnvloedt of een werknemer aan het verzoek van de baas voldoet en of ouders het advies van de gezondheidsautoriteiten volgen om hun kinderen te vaccineren, of diplomatieke gesprekken slagen of dat naties in een bittere impasse blijven..
Maar wat voedt deze impuls? In een nieuwe studie die vandaag (14 mei) in de Journal of Neuroscience is gepubliceerd, hebben onderzoekers verschillende factoren gevonden: mensen vinden het moeilijk om gecontroleerd te worden als ze het beschouwen als een teken van wantrouwen of als ze weinig begrip hebben van het gedrag van de andere persoon die beperkt hun vrijheid.
En kijken naar de hersenen zelf onthulde een verrassende factor die kan helpen verklaren waarom sommige mensen meer controle-avers zijn dan anderen, aldus de onderzoekers. De onderzoekers ontdekten dat de neiging van een individu tot controle-aversie wordt weerspiegeld in hoe gesynchroniseerd de activiteit is in twee hersengebieden. [10 dingen die je niet over jou wist]
Controle-aversie in de kern is niet per se slecht. Mensen waarderen hun keuzevrijheid en hebben er baat bij deze te beschermen. Maar dit oerinstinct treedt soms om de verkeerde redenen op, en een beter begrip van de mechanismen erachter kan mensen helpen een terugslageffect te voorkomen, aldus de onderzoekers. Deze weerslag draagt bij aan het niet naleven van medische behandelingen, ongehoorzaamheid aan de wet en zelfs vastgelopen politieke en zakelijke onderhandelingen, aldus de onderzoekers..
"Er zijn veel gevallen waarin de samenleving beter af zou zijn als we controle-avers gedrag zouden kunnen voorkomen of verminderen", vertelden de onderzoekers Daria Knoch en Sarah Rudorf van de Universiteit van Bern in Zwitserland. Neem bijvoorbeeld anti-drugs- of antirookcampagnes, die soms onbedoeld het gedrag vergroten dat ze proberen te verminderen, aldus de wetenschappers..
Er zijn onderzoeken gedaan naar een effectievere communicatie die mensen niet wegstuurt. "Maar zonder de zwarte doos te openen en te begrijpen wat er omgaat in de geest van een van controle afkerige persoon, vertrouwen deze onderzoeken op vallen en opstaan", aldus de onderzoekers in de nieuwe studie..
De tiener in ons allemaal
In de nieuwe studie lieten 51 universiteitsstudenten hun hersenen scannen terwijl ze een handelsspel speelden waarin ze geld verdeelden onder zichzelf en een leeftijdsgenoot. In sommige rondes kon de peer een minimaal aangevraagd bedrag specificeren en daardoor bepalen hoe vrij de deelnemers hun vermogen mochten verdelen.
Aan het einde van het spel beoordeelden de deelnemers een paar items op een vragenlijst die was ontworpen om te meten in hoeverre de beslissingen van de deelnemers werden beïnvloed door factoren die in eerder onderzoek naar voren kwamen. Deze factoren omvatten negatieve gevoelens zoals woede en motivatie om de vrijheid te herstellen. Andere factoren waren vertrouwen en begrip, die werden gemeten aan de hand van items als: "Wanneer speler A een minimum aan vrijgevigheid vraagt, wantrouwt hij me en dat vind ik niet leuk" en "Ik begrijp het wanneer speler A een minimum aan vrijgevigheid vraagt". De meeste mensen bleken vrij genereus te zijn in het weggeven van wat van hun toegewezen geld. Maar als hun leeftijdsgenoten om een minimum vroegen, gaven op tien na alle deelnemers de neiging om minder te geven dan normaal, hoewel in verschillende mate.
Uit de antwoorden op vragenlijsten bleek dat onder gecontroleerde omstandigheden, hoe meer iemand wantrouwen ervoer of hoe minder begrip ze hadden, hoe meer ze het weggooide geld verminderden. Deze factoren leken de beslissingen van de deelnemers meer te beïnvloeden dan hoe boos ze waren of hoe graag ze hun vrijheid wilden herstellen.
Een derde bevinding uit de hersenscans vulde dit beeld verder aan. De deelnemers die meer controle-avers waren, vertoonden een hogere gelijktijdige activiteit in de hersengebieden, de inferieure pariëtale lobulus en dorsolaterale prefrontale cortex..
"Het lijkt erop dat deze connectiviteit iets vastlegt dat niet toegankelijk is via zelfrapportages. In die zin onthulde onze studie een ontbrekend stukje van de puzzel", aldus de onderzoekers..
De puzzel is echter nog niet compleet. De twee hersengebieden zijn beide betrokken bij verschillende functies. Voor de inferieure pariëtale lobulus varieert dat van wiskundige bewerkingen tot het heroriënteren van aandacht en het verwerken van afstanden naar zichzelf. En de dorsolaterale prefrontale cortex is betrokken bij cognitieve controle, morele besluitvorming en het oplossen van conflicten bij beslissingen.
Het is dus onduidelijk waarom activiteit in deze twee hersenregio's precies optreedt tijdens controle-avers gedrag. Eén interpretatie, aldus de onderzoekers, is dat mensen die avers zijn over controle een conflict waarnemen tussen hun algemene motivatie om genereus te zijn en hun drang om op te treden tegen beperkingen, en dat conflict wordt weerspiegeld in deze hersengebieden..
Maar waarom gebruikt de ene persoon dit netwerk meer dan de ander? Het is mogelijk dat de variabiliteit van individuen in hersenbedrading een rol speelt, zeiden de onderzoekers, maar dat is iets dat toekomstig onderzoek moet uitzoeken.
Origineel artikel over .