Vova Krasen
0 
3812
422
Lezers van een bepaalde leeftijd zullen de referentie kennen: dit zijn je hersenen. Dit zijn je hersenen op drugs.
De eenvoudige PSA, uitgegeven door het Partnership for a Drug-Free America in 1987, vergezelde deze woorden met een afbeelding van een ei - eerst intact, daarna sissend in een koekenpan. Aangrijpende dingen - maar wat doen medicijnen eigenlijk met je hersenen??
Het antwoord op die vraag hangt natuurlijk af van het medicijn, maar onderzoekers hebben ontdekt dat een rode draad is dat drugsmisbruik het zogenaamde mesolimbische pad van de hersenen verandert, in gewoon Engels bekend als het beloningspad. Stoffen werken op verschillende manieren op dit pad, zei Stella Vlachou, een assistent-professor in de psychologie aan de Dublin City University in Ierland, maar "op de een of andere manier zouden verschillende soorten misbruik beslist het beloningssysteem van de hersenen beïnvloeden." [10 dingen die je niet wist over de hersenen]
Beloningscircuits
Dit oh-zo-cruciale systeem bestaat uit verschillende hersenstructuren die via zenuwimpulsen nauw met elkaar communiceren. Aan het ene uiteinde, diep in de middenhersenen, bevindt zich het ventrale tegmentale gebied. Aan de andere kant bevinden zich de nucleus accumbens en de olfactorische tuberkel, beide gevonden in een gebied dat het ventrale striatum in de voorhersenen wordt genoemd. De belangrijkste neurotransmitter die verantwoordelijk is voor het afvuren van signalen in deze route is dopamine, dat een exciterende rol speelt en neuronen stimuleert om te vuren. Dopamine is een grote boosdoener bij verslaving, vertelde Vlachou, hoewel het ook een rol speelt bij normaal, gezond gedrag.
"Het wordt vrijgegeven op hogere niveaus wanneer we gemotiveerd zijn om aan iets te werken dat we leuk vinden, wanneer we ergens een sterk verlangen naar hebben, wanneer we iets ervaren dat we beloning of plezier zouden noemen", zei ze..
Of het nu direct of indirect is, verslavende stoffen werken op dit beloningssysteem in. Psychostimulantia zoals cocaïne en amfetaminen hebben rechtstreeks invloed op de niveaus van dopamine, zei Vlachou. Daarentegen werken andere medicijnen - zoals opioïden, nicotine en zelfs THC (tetrahydrocannabinol), het psychoactieve ingrediënt in marihuana - in op neurotransmitters of hun receptoren die indirect de hoeveelheid dopamine beïnvloeden die de hersenen afgeven of detecteren. Sommige medicijnen, zei Vlachou, hebben zelfs nog complexere acties, misschien in wisselwerking met de moleculen die neurotransmitters door de synapsen schudden, of openingen tussen neuronen.
Medicijn op medicijn
Er zijn veel medicijnen op de markt, vooral sinds de komst van synthetische verbindingen die van nature afgeleide stoffen kunnen nabootsen of de effecten van de oude normen kunnen combineren. Het National Institute on Drug Abuse (NIDA) beheert een lange lijst met medicijnen en hun effecten, maar hier zijn enkele hoogtepunten:
Marihuana: Het psychoactieve ingrediënt in cannabis heet delta-9-tetrahydrocannabinol, beter bekend als THC. Zoals de naam al doet vermoeden, is THC een cannabinoïde, en toevallig heeft het lichaam zijn eigen cannabinoïde systeem, bekend als het endocannabinoïde systeem. Endocannabinoïde receptoren worden zowel in de hersenen als in het immuunsysteem aangetroffen. In de hersenen zijn ze gekoppeld aan een enorm scala aan functies, waaronder geheugen, eetlust, pijnsensatie en slaap. Ze zijn zelfs gedeeltelijk verantwoordelijk voor de "runner's high" die het gevolg is van intensieve training - tenminste bij muizen. Zoals een paper uit 2013 in het tijdschrift Cerebrum het verwoordde: `` Gezien de enorme complexiteit van de hersenen, kan het endocannabinoïde systeem gedrag op een bijna onbeperkt aantal manieren beïnvloeden: eenvoudige generalisaties van wat er zal gebeuren als CB1-receptoren wereldwijd worden in- of uitgeschakeld, zijn niet mogelijk." (CB1-receptoren zijn de meest prominente cannabinoïde-receptoren in de hersenen.)
Dankzij de wijdverspreide aard van het endocannabinoïde systeem, is het geen verrassing dat de effecten van THC op de hersenen ook wijdverspreid zijn. Door interactie met cannabinoïde receptoren in de hippocampus en de orbitofrontale cortex - twee hersengebieden die verband houden met aandacht en geheugen - kan THC geheugenverlies op korte termijn veroorzaken en het denken verminderen. Er zijn ook cannabinoïde-receptoren in het cerebellum - de structuur achter in de hersenen die beweging reguleert - wat verklaart waarom iemand die high van de pot is, niet snel beweegt. En ja, de cascade van THC's effecten stimuleert ook de afgifte van dopamine, waardoor de hele ervaring (meestal) best aangenaam is. [7 manieren waarop marihuana de hersenen kan beïnvloeden]
Nicotine: Nicotine is aanwezig in tabaksproducten en e-sigaretten en is het spul dat roken zo verslavend maakt. Toevallig lijkt nicotine qua structuur sterk op een neurotransmitter genaamd acetylcholine, zei Vlachou. Eenmaal in de hersenen bindt nicotine zich aan acetylcholinereceptoren. Deze overvloed aan verbindingen die aan de receptoren binden, zorgt ervoor dat de hersenen minder acetylcholine afgeven, wat betekent dat de persoon nicotine nodig heeft om zich normaal te voelen, aldus de NIDA..
Maar nicotine beïnvloedt ook andere neurotransmitters. Sommige van de acetylcholinereceptoren waaraan het bindt, bevinden zich op cellen die verantwoordelijk zijn voor het vrijgeven van dopamine, dus nicotine verhoogt indirect dopamine en kietelt die mesolimbische beloningsroutes. Het kan ook dopamine beïnvloeden door zijn interacties met acetylcholinereceptoren die een remmende neurotransmitter genaamd gamma-aminoboterzuur en een prikkelende neurotransmitter genaamd glutamaat regelen, die op zijn beurt ook kan beïnvloeden hoeveel dopamine wordt vrijgegeven..
Opioïden: Opioïden omvatten van nature afgeleide stoffen, zoals heroïne, maar ook synthetische stoffen, zoals fentanyl. Het zijn krachtige pijnstillers op korte termijn omdat ze werken op opioïde receptoren in de hersenen en het ruggenmerg, welke - een thema voelen? - zelf ontwikkeld om te reageren op verbindingen die van nature in het lichaam worden geproduceerd, waaronder endorfine.
Wanneer ze worden gestimuleerd door een opioïde, al dan niet zelfgemaakt, verhinderen deze receptoren de zenuwen om pijnsignalen uit te zenden. Maar opioïde receptoren worden ook in de hersenen aangetroffen, ook in het beloningspad, waar ze volgens een recensie uit 2009 betrokken kunnen zijn bij plezierige sensaties die verband houden met voedsel en seks. Als u zichzelf echter herhaaldelijk toedient met stoffen zoals heroïne of opioïden op recept, worden de hersenen ertoe aangezet om evenveel van hun eigen opioïden te produceren. Dit kan leiden tot tolerantie (de noodzaak om meer opioïden te nemen om high te worden) en afhankelijkheid (vreselijke ontwenningsverschijnselen die mensen ertoe aanzetten om het medicijn gewoon te gebruiken om zich goed te voelen), volgens een recensie uit 2002 in het tijdschrift Addiction Science and Clinical Practice..
Wat opioïden echter echt dodelijk maakt, zijn hun acties in de hersenstam, die de ademhaling en andere automatische basisfuncties regelt. Wanneer een persoon een hoog niveau van opioïden inneemt, remmen de moleculen de neuronen in de hersenstam die de ademhaling regelen. Het resultaat is een overdosis, vaak fataal.
Cocaïne: Cocaïne beïnvloedt het dopaminegehalte in de hersenen rechtstreeks, waardoor een buitengewoon plezierige rush ontstaat wanneer de neurotransmitter het mesolimbische beloningssysteem overspoelt. Cocaïnemoleculen binden zich aan een eiwit in de hersenen dat een dopaminetransporteur wordt genoemd, die werkt als een synaptische vuilnisman en dopamine uit de openingen tussen neuronen verwijdert, zodat het de zenuwcellen niet voortdurend stimuleert om te vuren. Met cocaïne als lifter kan de dopaminetransporteur zijn werk niet doen. Dopamine hoopt zich dus op in de synaps en zenuwcellen blijven vuren. Het is op korte termijn euforisch, maar volgens onderzoek uit 2012 kunnen de hersenen op de lange termijn van grijze stof worden beroofd.
Psilocybine: Het actieve ingrediënt in "paddo's" kan een behoorlijk trippy ervaring creëren, met effecten variërend van het gevoel dat de tijd langzamer gaat tot het gevoel één te zijn met het universum. Onderzoek suggereert dat psilocybine voornamelijk werkt door de neurotransmitter serotonine na te bootsen. Serotonine speelt een belangrijke rol in de manier waarop de hersenen emoties verwerken, en de frontale cortex - de zetel van persoonlijkheid en complexe gedachten - is rijk aan serotoninereceptoren. [Trippy Tales: The History of 8 Hallucinogens]
Dat betekent dat psilocybine sterke effecten heeft op complexe processen - het kan zelfs de persoonlijkheid permanent veranderen. Het hallucinerende effect dat ervoor zorgt dat mensen aura's of kleurrijke sporen achter bewegende objecten zien, lijkt verband te houden met de manier waarop psilocybine de functionele verbindingen of communicatiepaden tussen hersengebieden verandert, blijkt uit onderzoek uit 2014. Het medicijn lijkt het verschijnen van sterke langeafstandsverbindingen te bevorderen die zouden kunnen verklaren waarom mensen die het gebruiken zich meer verbonden en creatiever voelen.
Oorspronkelijk gepubliceerd op .